Kieżmarski Szczyt i Kobyli Wierch

Kieżmarski Szczyt (Keżmarsky śtit, 2558 m). Potężny i słynny masyw w grupie Łomnicy, łączący się z nią poprzez Grań Wideł, Kieżmarską Przełęczą Wyżnią (2463 m) rozdzielony na szczyty Kieżmarski i Mały Kieżmarski (Mały Keżmarsky śtit, 2513 m). Granity, bogata fauna alpejska. W w. XVIII (a może już wcześniej) w pn. stokach poszukiwania i prace górnicze. Do ubogich kopalń chodzono przez Niemiecką Drabinę. Historycy (za R. Kordysem 1928) wiążą z Kieżmarskim I znane wejście na szczyt tatrzański — D. Frólicha z r. 1615. I pewne wejście: E. Wołoszczak 1858 (samotnie i boso). Zimą — słynny himalaista G. O. Dyhrenfurth z tow. 1906. Przecięta Niemiecką Drabiną 900-metrowa pn. ściana Małego Kieżmarskiego cieszy się sławą „największej otchłani Tatr” (W. Stanisławski 1933) czy „największej tatrzańskiej ściany w ogóle” (A. Puśkaś 1957). Jej środek pokonał 1932 W. Stanisławski z tow., I zimowego przejścia (drogami Szczepańskiego) dokonali 1933 Z. Korosadowicz i J. Staszel („niewątpliwie jeden z rekordów taternictwa” — „Taternik” 1933). Całość drogi Stanisławskiego przeszli w zimie K. Cerman i A. Puśkaś 1953. Nazwa dawna — od miasta Kieżmarku, w polskim brzmieniu w druku 1845. Mały Kieżmarski wyodrębnił się nazewniczo 1895 jako „Weberspitze” (ku czci spiskiego tatrologa S. Webera), obecna nazwa w druku od 1909. Kobyli Wierch (Kobyli vrch, 1108 m). Lesisto-skalisty szczycik na wsch. krańcu Tatr Bielskich, najdalej na wsch. wysunięty skrawek Tatr. W szarych dolomitach odkryte 1881 słynne Jaskinie Bielskie (d. 111) „zaledwie miejscami cienką od zewnątrz zasklepione skalą”. Na stokach skupiska i pojedyncze okazy reliktowej sosny zwyczajnej.