Mały Kozi Wierch i Mały Lodowy Szczyt

Mały Kozi Wierch (2226 m). Pozębiony szczyt między Zawratem a Zmarzłą Przełęczą. Spod głównego wierzchołka odbiega na pd. grań Kołowej Turni. We wsch. części wyodrębniają się 2 szerokie Zmarzłe Czuby. Wejścia na wierzchołek miały miejsce już ok. 1875; w zimie M. Zaruski z tow. 1911. W r. 1905 przeprowadzono granią Orlą Perć. Nazwa ustaliła się dopiero 1903, w tym samym roku W. Gadowski wprowadził „Zmarzłe Czuby“. Mały Lodowy Szczyt (Śiroka veźa, 2461 m). Dość wybitny szczyt w załamaniu grani głównej Tatr Wysokich, Lodową Przełęczą oddzielony od masywu Lodowego Szczytu. Zwornik dla grzbietu Pośredniej Grani. Ku Strzeleckim Polom opada efektowną pd. ścianą, przełamaną w 2 płaszczyzny. I znane wejście: K. Kolbenheyer 1881 lub 1882, w zimie taternicy węgierscy 1911. Właściwą pd. ścianę przeszedł jako pierwszy M. Świerz z tow. 1912 (jeden z czołowych wyczynów przed I wojną światową). Piękną drogę poprowadzili 1932 S. Motyka i J. Sawicki. Dość łatwo dostępny szczyt jest licznie odwiedzany (ok. 1300 osób rocznie). W r. 1717 notowany był jako Riegelberg, w w. XIX zaliczano go do masywu Jaworowych („Czerwona Turnia Jaworowa”), obecną nazwę otrzymał ok. 1885 r.