Lodowy Szczyt (2628 m). „Najbardziej z dala rzucający się w oczy szczyt tatrzański” (W. Żuławski) — trzeci co do wysokości w Tatrach, silnie rozczłonkowany. Króluje nad Doi. Jaworową, ku której opada grzędami rozdzielającymi wiszące dolinki: Zadnią, Suchą i Śnieżną (w tej ostatniej szczątkowy lodowczyk). W pn.-wsch. grani wyodrębnia się Śnieżny Szczyt (Snehovy śtit, 2467 m), a w grani pd. — potężna dwuwierzchołkowa Kopa Lodowa (Mały L’adovy śtit, 2611 m, d. 132c). W zach. i pn.-zach. grzędach szereg samodzielnych tumie, jak np. Śnieżne czy Kapałkowe. Skalna korona masywu Lodowego jest najbogatszym w Tatrach skupiskiem roślin turniowych (85 gatunków, z czego 30 tu osiąga tatrzańskie maksimum wyso¬kościowe). I notowane wejście: J. Bali z tow. 1843. Polak F. Berdau wszedł 1854 dwukrotnie na Kopę Lodową, na której pierwszy stanął J. H. Blasius z tow. 1835. I wejście zimowe, dokonane w zadymce śnieżnej 28 XII1891 (T. Wundt i J. Horvay), jest — obok Łomnicy — rekordem taternictwa XIX w. Zwykła droga wiedzie granią pn.-wsch. przez tzw. Konia. Na panoramie z r. 1717 Mons Anserinus, obecnej nazwy w wersji niemieckiej używają już Ch. Genersich 1807 i G. Wahlenberg 1814, w wersji polskiej — L. Pietrusiński 1845. D. 135.