Rohacz Ostry i Rohacz Płaczliwy

Rohacz Ostry (Ostry Rohać, 2084 m, 2072 m). Pn.-wsch. z dwu szczytów Rohaczy, jeden z najpiękniejszych w Tatrach Zachodnich. Wierzchołek rozłupany Rohacką Szczerbiną, w której ujawnia się przecinające cały masyw pojęcie ze strefą mylonitów (S. Kreutz 1925 i J. Młodziejowski 1934 widzą w nim przedłużenie rowów zboczowych na Smreku). Ciemne granity. Pn. ścianę przeszedł jako pierwszy W. Goetel z tow. 1908. W r. 1911 zginęli w niej K. Jenne i L. Koziczinski. I wejście zimowe: M. Zaruski z grupą taterników 1911. Nazwa Rohaczy występuje w dokumencie J. Thurzona z r. 1615. „Rohatsch — powiedzieć można jak gdyby rogaty” — pisze M. Bel 1736. W polskiej literaturze Rohacz Ostry początkowo zwany był „Skrajnym”. Rohacz Płaczliwy (Plaćlivó, 2126 m). Pd.-zach. z dwu szczytów Rohaczy, wyższy od sąsiedniego, lecz mniej śmiały w kształtach. Zwornik dla potężnego grzbietu Barańca Wielkiego. Ciemne granity. Wejścia dawne — P. Kitaibel 1804 ? Wysokość mierzyli barometrem m. in. G. Wahlenberg 1813 i L. Zejszner 1841. Na szczycie bywali T. Chałubiński, J. Kossak, M. Karłowicz i inni. I przejście pn.-zach. ściany: Ł. i A. Konopczyńscy 1910. I wejście zimowe: M. Zaruski z taternikami zakopiańskimi 1911. Nazwa w XIX w. chwiejna: „Zadni Rohacz” (1844), „Wielki Rohacz” (1878).