Szlak popularny od bez mała wieku, b. wartościowy poznawczo i wspaniały widokowo. Ścieżkę poprowadziło MKE na miejscu myśliwskich perci, wiele razy ją ulepszano (generalne przeróbki 1904—05 i 1930—33). Od Popradzkiego Stawu 6 km i 1000 m różnicy poziomów— 3.30-3.45 godz. Odcinki eksponowane. Trudności niewielkie, wzrastające przy deszczu lub śniegu. Zn. niebieskie, dalej czerwone. Od schroniska przy Popradzkim Stawie (Popradske pleso, 158a 1494 m, d. 155d) 3 min. do drogowskazu na skraju szosy. Stąd w prawo za zn. niebieskimi — ponad górną granicę lasu. 1,5 km (35 min.) rozgałęzienie szlaku poniżej rozwidlenia Doi. Mięguszowieckiej. Ścieżka wiodąca na Rysy skręca w prawo, mijając po 70 m Hiń- 158b czową Want ę, a po 300 m przekraczając Żabi Potok. Następuje długa seria zakosów wyprowadzających wśród kosówek i muraw na opadający stopniami skalisty próg Żabiej Doi. Mięguszowieckiej. Piękne widoki na Grań Baszt i strzelisty Wołowiec Mięguszowiecki (2227 m). W 1 godz. od rozstaju mijamy na pd.-zach. skłonie progu ciemny głaz mieszczący znaną taternikom Żabią Kolebę (ok. 1930 m). Od koleby najwspanialej chyba prezentuje się Grań Baszt. W r. 1909 biwakował tu z towarzyszami (był wśród nich M. Świerz) autor „Na srebrnym globie”, poeta i pisarz, Jerzy Żuławski. „Wkoło nas skalne pustkowie — notował w Taterniku — same tylko morze szarych głazów, z których wynurzają się potężne czarne sylwety gór. Ciszy nie budzi nawet stapiający się z nią szum potoku, czasem tylko wicher zajęczy w turniach żałośnie.” W okap koleby wkuta była tablica upamiętniająca śmierć Węgra J. Wachtera na Żabim Koniu w r. 1907. Żabia Dol. Mięguszowiecka zamknięta jest ryglem skalnym przywalonym moreną stadialną (1958 m). Na jej dnie leżą Żabie Stawy Mięguszowieckie (Żabie plesa) — bliżej ścieżki Wielki Staw (1919 m, 2,26 lub 2,67 ha, głębokość 7 m) a dalej w głąb Mały Staw (1919 m, 1,13 lub 1,19 ha, głębokość 12,6 m). Na wysokości ok. 2053 m leży Stawek Wyżni (0,17 ha). W skalnej wysepce na Wielkim Stawie dopatrzono się podobieństwa do żaby, skąd pójść miała jakoby nazwa jeziorek. Kotlinę otaczają od pn. turnie Wolowego Grzbietu, od pd. wsch. Kopa Popradzka (2354 m), zaś od pn. zach. Wołowiec Mięguszowiecki (2227 m). Obozowisko taternickie. Szlak wiedzie jakiś czas po rumowiskach w kierunku słynnej pd. ściany Żabiego Konia, potem pnie się w zakosy na lewo od okresowej siklawy spadającej z Kotlinki pod Wagą, na której próg wydostajemy się systemem eksponowanych zachodów (pod koniec 120-metrowym trawersem — łańcuchy, trudności niewielkie, wzrastające przy oblodzeniu lub śniegu). Dnem zawalonej gruzem skalnym depresji podchodzimy w górę w kierunku siodła Wagi. 5 km Schronisko pod Wagą (chata pod Rysmi, 2250 m) — od Żabich Stawów 1 godz.), od Popradzkiego Stawu 2.35 godz. Jest to najwyżej położone z tatrzańskich schronisk — otwarte bywa zwykle od 15 VI-15 IX (10 miejsc noclegowych, bufet, punkt HS TANAP). Kamienny budyneczek wzniósł w 1. 1931-33 popradzki oddział KĆST, w r. 1954 wnętrze przebudowano. Większy pierwotnie projekt (hotelu) zmniejszono pod naciskiem opinii miłośników Tatr. Jednym z pierwszych dzierżawców był O. Śtafl — zob. d. 157. Podczas wojny ukrywali się tu polscy taternicy oraz żołnierze SNP. Schronisko szereg razy demolowały lawiny schodzące z Czeskiego Szczytu (2520 m). Od schroniska szlak pnie się w górę lewą stroną dolinki, a potem kilkoma zakosami osiąga przełęcz Wagę (Vaha, 2337 m — 20 min., ). Otwiera się stąd pełen majestatu widok na głębię Doi. Ciężkiej oraz kolosy Ganku, Gierlachu, Lodowego i Łomnicy. Z przełęczy w górę 250 m kamienistym pd. zboczem Rysów — zrazu połogim, wyżej bardziej stromym. Ścieżka zwraca się w lewo i przekracza skaliste pd.-zach. żebro (kilka metrów w dół — trudności niewielkie). Widać już polską stronę Tatr z wspaniałym Mięguszowieckim Szczytem. Perć wznosi się teraz zach. zboczem, pod koniec po gołej skale, na zwykle pełen turystów graniczny pn.-zach. wierzchołek. 6 km Rysy (Rysy, 2499 m). Z Wagi 35 min. (425 min.), od Schroniska pod Wagą 55 min. (440 min.), od Popradzkiego Stawu 3.30-3.45 godz. (4-2.45 godz.). Od pd. wsch. sterczy blisko nieco wyższy środkowy wierzchołek Rysów.