Szlak ważny kiedyś komunikacyjnie, dziś przede wszystkim o historycznym znaczeniu. Od dłuższego czasu nie odnawiany, dość więc uciążliwy. Od Popradzkiego Stawu 5 km, różnica wzniesień 813 m, 2.45 godz. Stare zn. zielone, kopczyki. Od Popradzkiego Stawu (Popradske pleso, 1494 m, d. 155d) 159a d. 160 1.45 godz. do rozstaju u pd. cypla Wielkiego Stawu Hińczowego (1946 m). Od rozstaju w prawo przez wypływ, przerzynający „gardzielą” rygiel skalny, a następnie wzdłuż pd.-wsch. brzegu przez murawy i złomy. Dalej trasa wznosi się śladami perci w górę z odchyleniem w lewo — po wielkich piarżyskach i upłazach — ku skalnym ścianom Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego. Piękne *widoki na stawy i monumentalny mur Baszt. W r. 1888 drogą tą dążyła w górę wycieczka opisana przez S. Witkiewicza w „Na przełęczy” — w ciszy i „powietrzu jasnym, nasiąkłym słońcem i błękitem”. W końcowych scenach „Legendy Tatr“ K. Tetmajera tędy schodzi w dół Sablik, by osaczony śniegami zakończyć życie nie opodal „wielkiego zielonego Hińczowego Stawu”. U podnóży ścian Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego wznosi się skośnie w lewo szeroka pólka o charakterze spadzistej, rozczłonkowanej załupy. Jej stromszą skalną część wygodniej jest przejść od lewej strony. W górze pólka przechodzi w strome piarżyste upłazki, którymi osiągamy w zakosy szerokie siodło przełęczy. 5 km Przełęcz pod Chłopkiem (Mengusovske sedlo, 2307 m). Od stawu 1 godz. (-|45 min.), od Popradzkiego Stawu 2.45 godz. (j2 godz.). *Widok ku przepaściom po stronie Morskiego Oka jest groźny i prawdziwie wysokogórski. Przechodzenie na stronę polską (d. 98c) jest wzbronione. Z przełęczy wejść można bez znaków tzw. Drogą po Głazach na Mięguszowiecki Szczyt — trudności znaczne, zwłaszcza orientacyjne, 2.30godz. — tylko dla b. wprawnych!