Jedna z klasycznych dróg tatrzańskich. Szlak piękny widokowo i ciekawy jako poglądowa lekcja przyrody gór wysokich. Wzdłuż ścieżki tablice TANAP z objaśnieniami geograficznymi. Odległość 4,5 km, różnica wzniesień — 2.30 godz. Końcowy odcinek stromy. Zn. niebieskie Za liptowską, za jasną doliną, w jądrze Tatrów jest kotlina siwa, w niej staw ciemny, cichy i głęboki. Janosika złote oczy płyną, płyną z wichrem przez góry, obłoki, w tym Hinczowym utonęły Stawie… Od schroniska przy Popradzkim Stawie (Popradske pleso, 1494 m, d. 155d) 3 min. szosą do rozstaju w lesie na grzbiecie moreny. Stąd za zn. niebieskimi drożyną ku pn. zach. dość daleko na prawo od Mięguszowieckiego Potoku. Las jest świerkowy, smreki osiągają obwód 2 m, a walące się ze starości przestoje — 3 m i więcej. Uwagę zwracają okazy wielopienne lub zakorzenione na wantach. Po pewnym czasie drzewostan rzednie, a świerki stają się niższe i krępe. Pojawiają się wśród nich kępy kosówki. Na wysokości 1550 m las kończy się dobrze zachowaną górną granicą (od schroniska 13 min.), której ozdobę stanowią liczne dorodne limby — przeważnie stuletnie, gdyż starsze zostały wycięte w r. 1883. Na prawo od ścieżki znajduje się pod jasnym głazem Koleba Wolarska — „jedna z najwygodniejszych koleb skalnych w Tatrach” (W. H. Paryski 1962). Spośród wybujałych kosówek widać z lewej potężne urwiska Grani Baszt (sypiące się z nich piargi ujarzmia kosodrzewina), z prawej — poszarpane stoki Kopy Popradzkiej (2354 m). Na wprost efektowna piramida Wołowca Mięguszowieckiego (2227 m), na lewo od niej skalisty próg Doi. Hińczowej. Na wysokości 1560 m szlak przekracza w lewo Żabi Potok, którym aż do tego miejsca podchodzą pstrągi (zasięg najwyższy w Tatrach). 1,5 km (35 min., 25 min.) rozstaje: za prawo odchodzi d. 158b, 160b zn. niebieskie odchylają się w lewo. Falistą linią wiodą one wśród kosówek do rwącego Hińczowego Potoku, za którym wznoszą się urozmaiconym terenem morenowym. W wilgotnych wgłębieniach krzewią się tu wonne ziolorośla, złożone z wysokich bylin — miłosny górskiej, modrzyka górskiego, omiegu górskiego i innych. W 15 min. od rozstaju dochodzimy nad bruzdę tektoniczną ciągnącą się u stóp Grani Baszt, zw. Dolinką Szatanią. Ze zboczy Szatana (2416 m) opada ku niej wspaniały stożek piargu, osiągający wysokość 300 m. W nieregularnych zakosach pnie się teraz ścieżka na skalny próg Doi. Hińczowej, którym przed tysiącami lat spływały lodowce, łamiąc się kaskadami seraków. Z wysuniętej ku pd., ogładzonej lodami buli (tzw. Zwyżki —1866 m), dobrze widać Doi. Mięguszowiecką i zamykające ją granie. Na lewo od Kotlinki pod Wagą sterczą trójwierzchołkowe Rysy (2503 m). Podchodzimy dalej lewą stroną skalisto-kamienistej pochylni, a za nią 0,7 km szerokim poziomym tarasem, na którym połyskują małe podłużne stawki. Mięguszowieckie Szczyty wyglądają stąd znacznie mniej potężnie, niż znad Morskiego Oka, piękny jest natomiast mur Baszt, 3,5 km Wielki Staw Hińczowy (Vel’ke Hincovo pleso, 1946 m). Od ostatniego rozstaju 1,10 godz., znad Popradzkiego Stawu 1.45 godz. Jezioro wypełnia litą wannę skalną tworzącą dno kotła po- lodowcowego, podchodzącego do stóp Cubryny i zamkniętego skalnym ryglem. Leży o 553 m wyżej niż Morskie Oko (mniej więcej na poziomie „pólek” Mnicha). Jest największym (20,08 ha, a wg pomiaru z r. 1929 — 18,19 ha) i najgłębszym (53,7 lub 53,2 m) stawem Tatr Słowackich, czwartym w całych Tatrach co do powierzchni i co do objętości wód (4100000 m3 wg J. Szaflarskiego). Jego wymiary wynoszą 740 x 370 m. Woda ma barwę niebieską i niezwykłą przezroczystość (19 m wg pomiaru L. Sawickiego 1909). S. Minkiewicz stwierdził tu zdumiewająco bogaty plankton przybrzeżny (głównie pomarańczowa Diaptomus gracilis). Na pd. zach., w oddzielnej kotlince, rozpościera się Mały Staw Hińczowy (1923 m, 2,22 ha, głęb. 6,1 lub 6,4 m, wymiary 270 x 130 m). Wg podań ludowych, nazwa stawów pochodzi od imienia Ignaś — Hinśko. Notuje ją w r. 1719 G. Buchholtz st. Słowacki tatrolog, I. Houdek, wywodzi ją raczej od Hinćavy, nie istniejącej już osady górniczej powstałej w w. XVIII w okolicy Mięguszowiec. Opodal pd. brzegu Wielkiego Stawu Hińczowego rozchodzą się ścieżki: w prawo odłącza się d. 159, zn. niebieskie skręcają w lewo i wiodą ku pn. zach. na kamienistą bulę, a następnie pn. stroną kotlinki Małego Stawu Hińczowego (Małe Hincovo pleso), leżącego w rynnie tektonicznej, pochodzeniem związanej z Dolinką Szatanią. Liczne strome zakosy wprowadzają stąd zboczem na lewo od obnażeń skalnych na leżący ponad nimi stromo nachylony upłaz, a następnie na grań.