Kończysta (Konćista, 2535 m). Wybitny dwuwierzchołkowy szczyt, w którym kulminuje potężny grzbiet rozdzielający doliny Batyżowiecką i Złomisk. Ósmy na liście najwyższych szczytów Tatr. Główny wierzchołek wieńczy charakterystyczny głaz zw. Kowadłem. W ostrej pn. grani kilka samodzielnych turni, m. in. Mała Kończysta (2463 m). Od zach. łagodne na ogół stoki, od wsch. rozległe ściany o podstawie 2100 m i 450 m wysokości (drogi wspinaczkowe). Wejścia na szczyt notuje się od 2 poł. XIX w. (z polskiej strony m. in. I. Szy-szyłowicz w 1. 1879-82). I wejście zimowe A. Martin 1906. Pd. podnóża porastają wspaniałe łany kosodrzewiny, niżej lasy z zachowaną biologiczną granicą. Nazwa dość częsta w Tatrach (kończysty — spiczasty, czubaty) — w polskich drukach od 1855. Kończysta nad Jarząbczą (2003 m). Graniczny szczyt nad Doi. Chochołowską, ku pn. wysyłający boczną grań Trzydniowiańskiego Wierchu. Skały krystaliczne, w okolicy rowy grzbietowe. I wejście zimowe: narciarze ZON 1910. Nazwa w druku u B. Hacąueta 1796 („Koncisti”).