Beskid (2012 m). Podrzędny szczyt w grzbiecie głównym — ostatni od wsch. z należących do Tatr Zachodnich. Masowo odwiedzany z pobliskiego Kasprowego Wierchu (piękne widoki). Granity pegmatytowe, spoczywające na skalach osadowych (skraj „wyspy krystalicznej Goryczkowej”). Znakomite tereny narciarskie. Biała Skała (Biela skala, 1378 m). Ostatnia od zach. wyniosłość w głównym grzbiecie Tatr, panująca nad zakrętem […]

Baszty, Grań Baszt (Baśty). Poszarpany skalny grzbiet przeszło 4 km długości, oddzielający Doi. Mięguszowiecką od Doi. Młynicy, z dawna uznany za granicę między Spiszem a Liptowem. Wśród 7 dość samodzielnych szczytów najwyższy jest Szatan (2416 m). Najwcześniej zwiedzano Skrajną Basztę (Patrię, 2203 m), w której zboczach przed r. 1530 wydobywano miedź. Jej stoki mają duże […]

Baraniec Wielki, Baraniec, Wielki Wierch (Baranec, Velky vrch, 2184 m). Potężny masyw w kształcie rozrogu, trzeci co do wysokości w Tatrach Zachodnich. Przestronne żleby słyną z ogromnych lawin. W pd.-wsch. grani Mały Baraniec, zw. też Hrubym (1949 m). Stoki osiągają wysokość 1000 m i były intensywnie wypasane. „Łupki krystaliczne w masie prawie jednolitej” (S. Kreutz, […]

Banówka, Baników Wierch (Banikov, 2178 m). Najwyższe wy¬piętrzenie całego głównego grzbietu Tatr Zachodnich. Tworzy długą, prawie poziomą grań, w której słabo wyodrębnia się wierzchołek. Z zach. krańca grani wyrasta ku pd. potężny grzbiet Przysłopu (2145 m) i Rosochy (1953 m). Ku pn. opadają skaliste ściany 350 m wysokości, podsypane wysokimi piargami. Skały krystaliczne (gra¬nity). I […]

Babki (Babky, 1566 m). Rozczłonkowany masyw na zach. skraju Tatr Liptowskich, w zakończeniu grani odchodzącej na pd. od Siwego Wierchu. Dolomity choczańskie, od pd. wsch. inne skały osadowe — w nich długie ściany Sokół i Mnich. Pod szczytem mały stawek. Za czubą Mnicha (1462 m) polana wsi Bobrowiec zw. Czerwieniec — ciekawa florystycznie (wysokie zasięgi […]

Żłobisty Szczyt (Zlobiya, 2426 m). Trój wierzchołkowy szczyt w grani głównej Tatr Wysokich, popularny kiedyś wśród taterników. I wejście na główny wierzchołek: K. Jordan z Marthe Lavalle z Genewy — stąd węgierska, niemiecka a zrazu i polska nazwa „Szczyt Marty“. I wejście zimowe: Z. Klemensiewicz i J. Maślanka 1909 (w ciężkich warunkach). Ładne drogi wspinaczkowe. […]

Żabi Szczyt Niżni (2098 m). Wraz z Żabią Czubą (2080 m) tworzy ostatnie wypiętrzenie Żabiej Grani. W stronę Morskiego Oka opadają skalne ściany oraz tzw. Grań Apostołów. Żabim Żlebem schodzą wielkie lawiny. Mimo dużego ruchu wspinaczkowego, ostoja kozic i świstaków. Nazwę stworzyli taternicy ok. 1905, „Żabią Czubę” wprowadzono w r. 1935. Żabi Szczyt Wyżni (2259 […]

Zamarła Turnia (2179 m). Podrzędny szczyt, rozgłos zawdzięczający pd. ścianie, opadającej ku Dolince Pustej 140-metrowymi krzesanicami, uwarunkowanymi ciosem stromym, równoległym do przebiegu grzbietu. Przecina ją 10 dróg wspinaczkowych o trudnościach V i VI oraz oryginalny „trawers” (1932) z Przełęczy Zmarzłej na Kozią. Najczęściej powtarzana jest droga „klasyczna”, której pokonanie w r. 1910 (H. Bednarski, J. […]

Zadni Gierlach (Zadny Gerlach, ok. 2630 m). Pn. część masywu Gierlachu, wiążąca ten szczyt z załamaniem grzbietu głównego Tatr Wysokich. Wysokość podawana jest różnie. I wejście: J. Chmielowski z J. Walą mł. 1895, w zimie — G. A. Hefty i G. Komarnicki 1913. W jesienną noc 1944 r. pod wierzchołkiem rozbił się radziecki samolot wiozący […]

Wrota Chałubińskiego (2022 m). Znana przełęcz wcięta w grań na skraju Liptowskich Murów. Wiódł przez nią uczęszczany kiedyś szlak z kotliny Morskiego Oka do Doi. Piarżystej, zbudowany 1889-90 — ulubione przejście J. Kasprowicza. Pod pn.-wsch. żlebem piękna morenka niwalna. Nazwę nadało TT 1890 na wniosek W. Eljasza dla uczczenia T. Chałubińskiego (1820-89), po jego śmierci. […]