Ciemniak i Cubryna

Ciemniak (2096 m). Zach. wierzchołek Czerwonych Wierchów, wysokością równy Małołączniakowi. Grzbiet główny Tatr załamuje się w nim pod kątem 90°. Kopuła szczytowa zbudowana jest z wapieni i dolomitów triasowych, od pn. wsch. podcina ją kocioł Doi. Mułowej. Na grzbiecie Twardego Upłazu „czapka tektoniczna” białych granitów powierzchni 0,2 km2. Na pn. i zach. zboczach ostoje kozic. W zach. stoku ok. 1860 m Jaskinia Lodowa, 1500 m3 lodu. Od strony Doi. Tomanowej w tzw. Czerwonych Żlebkach czynne były kopalniej rudy żelaza. I wejście zimowe: 1908. Obecna nazwa pojawia! się w literaturze ok. 1870 r. i wiąże się z drugą nazwą Doi. Mułowej,! zw. przez górali „Doi. Ciemną”. Do końca XIX w. równolegle „Czerwony Wierch Uplaziański”. Cubryna (2376 m). Niezbyt okazały szczyt, przyrośnięty od zach. do posadu Mięguszowieckich Szczytów. Ważny w topografii Tatr Wysokich zwornik dla gałęzi Krywania. Punkt zwrotny europejskiego działu wód, miejsce styku granic Nowotarszczyzny, Liptowa i Spiszą. I wejście K. Potkański z przewodnikami 1884. W zimie 1913. Ku Morskiemu Oku schodzi grzęda 1 km długości. 1935 pn. ścianą wszedł himalaista brytyjski T. H. Somervell. W masywie Cubryny zginęło 8 taterników, w tym alpinistka angielska R. Hale (1937).