Jastrzębia Turnia i Jatki

Jastrzębia Turnia (Jastrabia veża, 2137 m). Urwista granitowa baszta na pn. zach. od Zielonego Stawu Kieżmarskiego, znana z pięknej legendy o karbunkule, zapisanej już przez Townsona (1793) i B. Z. Stęczyóskiego (1845) — stąd stara spiska nazwa „Karfunkelturm” (notowana u J. Asbotha 1802). I wejście Maciej Sieczka ok. 1880. W zimie: taternicy węgierscy w ciężkiej wyprawie 1909. Serię znakomitych zdjęć ze szczytu wykonał 1906 M. Karłowicz. Dziś w ciągu sezonu wchodzi na szczyt ok. 300 taterników. Pd. ściany przecinają liczne trudne drogi wspinaczkowe. Obecną nazwę usłyszał J. G. Pawlikowski od Słowaków ze Stwoły w r. 1878, on też wprowadził ją do literatury. Jatki (Jatky). Dwukilometrowy mało zróżnicowany odcinek grani Tatr Bielskich, zwieńczony skałami (wapienie murańskie) o niewysokich ścianach. Dzieli się na Jatki Zadnie (zach., 2019 m), Pośrednie (1980 m) i Przednie (2012 m). W grzbiecie ciekawa jaskinia „Capia Dziura”, stanowiąca w zimie schronienie kozic. Bogata fauna. W rejonie Jatek 1793 prowadził obserwacje geołogiczno-botaniczne R. Town- son. Zespoły roślinne badali 1924 B. Pawłowski i K. Stecki. Nazwa ma pochodzić od częstych wypadków, jakim na stromych stokach podczas wypasu ulegały konie i bydło. W niemieckiej wersji Fleischbank notowana 1717.