Suchy Wierch i Suchy Wierch Kondracki

Suchy Wierch (1539 m). Szczyt reglowy przyrośnięty od pn. do ścian Giewontu. Podwójny wierzchołek opada malowniczymi igłami i maczugami dolomitowymi. Od r. 1929 od niego bierze nazwę pd. dygitacja reglowa. Ostoje głuszców i jarząbków. Suchy Wierch Kondracki (1902 m). Szczyt w grzbiecie głównym Tatr Zachodnich nad Doi. Kondratową. Wierzchołek wysunięty jest nieco na pd. i związany z grzbietem w kopie 1890 m, na mapach branej za główną kulminację. Pod poziomą granią wsch. ciągną się rowy zboczowe. Granity i gnejsy należące do wyspy krystalicznej Goryczkowej. Interesującą florę porostów badał 1923-25 J. Motyka. Nazwa w druku w 1 poł. XIX w.