Steżki i Stoły

Steżki (Steżky, 1529 m). Rozłożysty, pokryty lasami masyw przyrośnięty od pd. wsch. do Tatr Bielskich, oddzielony od nich przełę¬czą Czerwona Glinka (Cervena hlina, ok. 1390 m). Podstawa zajmuje obszar 4,5 km2. Od pd. i pd. wsch. granity, od pn. permskie piaskowce kwarcytowe. W grzbiecie 2 wierzchołki oddalone od siebie o 0,8 km— pn.-zach. nosi nazwę Rynias (Rinias, 1473 m). Oba obnażone z lasu wskutek jałowości podłoża (kwarcyty) oraz tzw. zjawiska wierzchołkowego. W okresie maksimum lodowcowego masyw był nunatakiem, sterczącym nad morze lodów. Dawne prace górnicze i hutnicze. Nazwa Sztysl występuje już w spiskach z w. XVI-XVIII, jako Stosschen — na dawnych mapach, np. u G. Wahlenberga 1814. Do polskiej literatury „Steżki” i „Rynias” wprowadził S. Eljasz-Radzikowski 1894. Stoły (1429 m). Przysadzisty, lasami okryty wierch w zach. obramieniu Doi. Kościeliskiej, zbudowany ze skał triasowych. W jego pochyłym zrównaniu szczytowym geolodzy dopatrują się przemodelowanej powierzchni przedglacjalnej. Zrównanie to zajmuje malownicza polana Stoły (Za Stoły — 5 ha), z szałasami. Od strony Żeleźniaka i Pisanej bieleją odsłonięcia 2 kompleksów skał wapiennych, w których jeszcze w 2 poi. XIX w. wydobywano z jam hematyt. Nazwa wywodzi się zapewne od słowa „sztoła“ — sztolnia. Sam skalny wierzchołek zwą pasterze Suchym Wierchem.