Kasprowy Wierch i Kazalnica

Kasprowy Wierch (1985 m). Najliczniej odwiedzany szczyt Tatr (milion turystów w ciągu roku), główna góra narciarska Polski. Wznosi się w punkcie zetknięcia 3 walnych dolin, między wysunięte na pn. ramiona ujmuje dziką Doi. Kasprową (d. 61a). Wierzchołek jest częścią „wyspy“ skał krystalicznych (granity i łupki), podścielonych skalami osadowymi. Bywał na nim m. in. K. Tetmajer — znawcy wysoko cenią jego sonet „Z Kasprowego Wierchu” (1898). I wejście zimowe: K. Bachleda i K. Potkański ok. 1890 r. (na karpiach). Od ok. 1910 r. narciarze wchodzili tu dość licznie. Po burzliwych dyskusjach prasowych, w 1. 1935-36 zbudowano kolejkę linową na szczyt; 1936-37 na wierzchołku stanęło obserwatorium meteorologiczne, uruchomione 1938. Obecny wyciąg z Doi. Gąsienicowej zbudowano 1961-62, wyciąg z Goryczkowej 1967-69. W latach okupacji Kasprowy był punktem kontaktowym polskiego podziemia — obsługiwała go m. in. H. Marusarzówna. Nazwa występuje w dawniejszej literaturze w różnych odmianach. Kazalnica (2159 m). Skalny występ ,w masywie^Mięguszowiec- kiego Szczytu Czarnego (2404 m) znany z pn.-wsch. ściany, najwspanialszego urwiska Tatr Polskich (400 m rozpiętości i 450-500 m wys.). Jego środek przebyli w r. 1942 Cz. Łapiński i K. Paszucha (w zimie J. Długosz z tow. 1957). Lewą połać przecinają najtrudniejsze obecnie drogi wspinaczkowe Tatr, pokonane w 1. 1962-71. Podczas akcji ratunkowych w 1. 1963 i 1964 GOPR pobiło tu światowe kwarcytowe. Wraz z Wyżnią Przełęczą Kondracką (1765 m) ważny węzeł ścieżek turystycznych. Nazwę podał już 1870 W. Bijasz, ale upowszechniła się ona dopiero w w. XX.