Do Schroniska Rohackiego — Pieszo

Nową szosę poprowadzono w głąb Doi. Rohackiej jej orograficznie prawą stroną. Stara droga, wiodąca stroną lewą, służy za szlak pieszy — nieco uciążliwszy od szosowego, za to spokojniejszy i milszy. 6 km, 360 m wzniesienia ). Zn. niebieskie, od mostu czerwone. Od schroniska na Zwierówce (Zverovka, 1020 m, d. 200g) nie- 206a biesko znakowanym chodnikiem 400 m (7 min.) przez las i strumień do szosy (d. 200g). Za mostem na Zimnej Wodzie Orawskiej (Studeny potok — od przyst. ĆSAD 150 m) odchodzi w punkcie 1012 m dróżka wiodąca ku pd. wsch., w głąb Doi. Rohackiej. Stoi tu pomnik ku czci partyzantów, wystawiony w 1. 1970-71. Od mostu zaczynają się zn. czerwone. Teren dźwiga się łagodnie, z odsłoniętych miejsc ukazuje się na pn. potężny garb Osobitej (1687 m). 1,5 km rozstaj u wylotu Spaleńskiego Żlebu. Z zakrętu ukazuje się Niżnia Spaleńska Siklawa — pochyły wodospad, spadający kaskadami z 20-metrowego spiętrzenia. Szlak wspina się na prawo od niego lesistą grzędą. Po dalszych 5 min. zn. żółte odłączają się od niebieskich i prowadzą obok *Wyżniej Spaleńskiej Siklawy (Rohaćsky vodopad — 2 min.), walącej z hukiem z 18-metrowego uskoku. Oba szlaki schodzą się znów na progu Doi. Spalonej. Dolina ta (Spalena dolina, Zelena dolina) liczy 2,3 km2 powierzchni i jest jednym z najładniejszych zakątków Tatr Zachodnich. Szeroką sławę ma jako teren narciarski (wiosenne firny). Sięga do stóp skalnych ścian Banówki (2178 m) i Pacholi (2166 m), tworząc szeroki żłób polodowcowy zakończony pojedynczym cyrkiem. Zewnętrzna morenka zamyka niewielki stawek, próg od strony doliny głównej ma 200 m wysokości. Mimo znacznego ruchu jest Doi. Spalona ulubionym siedliskiem kozic i świstaków. W polskiej literaturze zwana bywa Banikowską, Zieloną, Zadnią Spaloną itp. Od pn. zach. sąsiaduje z nią Mała Doi. Spalona (1 km2 powierzchni). Na dolnym tarasie doliny las wyłamały wiatry, wyżej ocalał jednak najcenniejszy przyrodniczo pas *starodrzewu górnoreglowego z okazami sędziwych smreków. Na drugim spiętrzeniu progu las kończy się, wchodząc kępkami drzew w bujne kosówki. Stajemy na skraju środkowych pięter doliny, zawalonych rumowiskiem złomów polodowcowych. Zn. niebieskie odłączają się w lewo jako d. 209. Zn. żółte prowadzą prawą stroną dna doliny. Blokowiska układają się w podłużne wały, porośnięte smugowo łanami kosodrzewin. W kotlinkach, wiosną wypełnionych płatami śniegu, widać kolonie ruskich roślin wyleżyskowych. 6,3 km rozstaj. Od wsch. dołącza się d. 21 Oc. Szlak wiedzie nadal 208c dnem Dol. Spalonej wznosząc się nieco stromiej. Odległość 7 km, 800 m wzniesienia— 3.45 godz. (4-3 godz.J. Zn. zielone, potem niebieskie. Od ruin Schroniska Rohackiego (Tatliakova chata, 1380 m) 30 min. drogą 211a. W dolnej części Doi. Smutnej przy wielkiej wancie od zn. niebieskich odgałęziają się w prawo zn. zielone. Wygodny chodnik wiedzie na przeciwległe zbocze (koleba) i nim w górę 15 min. przez kosodrzewiny gęsto przerośnięte typowymi dla tej strefy drzewami liściastymi. Wądołem, którym spływa potok, osiągamy tarasy Przedniego Zielonego, na którym w 3 poziomach leży 5 Rohackich Stawów (Rohaćske plesa). Tarasy te, jak to już w r. 1929 zauważył A. Gadomski, stanowią swego rodzaju unikat morfologiczny w Tatrach. Według B. Halickiego (1930), Niżni Staw jest pochodzenia cyrkowego, Wyżni natomiast leży na dnie zniszczonego erozją zbiornika firnowego; jego osobliwością jest odpływ wód w kierunku Doi. Spalonej. Stawy Pośrednie powstały w korycie wyżłobionym przez lody, które spływały ku Doi. Rohackiej. Okolica ta od dawna przyciągała turystów. W XIX w. niektórzy z nich Nizni Staw zwali Orawskim Morskim Okiem. 1,8 km Niżni Staw Rohacki (1562 m) — od Schroniska Ro hackiego 45 min. Jeziorko leży w uroczym otoczeniu, ma 2,2 ha powierzchni i 6,5 m głębokości. Ze zbocza Zielonego Wierchu spada aż po brzeg pole piargów. Szlak okrąża staw od prawej strony (na uboczu chatka HS zbudowana w 1. 1961-62 — w sezonie punkt ratowniczy), następnie wznosi się wśród kosówek do wgłębienia z rudym bajorem (w sierpniu dojrzałe borówki) i dalej zakosem po zboczu Przedniego Zielonego. W 25 min. (420 min.) od Niżniego Stawu osiągamy kotlinę, w której leżą Pośrednie Stawy Rohackie. Pierwszy z nich (1642 m) jest mniejszy (0,4 ha), a jego muliste dno porastają wodne trawy, kładące się na powierzchni zielonymi włosami. Drugi stawek leży na wysokości ok. 1645 m i ma 0,7 ha powierzchni. Nowo przebudowaną ścieżką obchodzimy oba jeziorka od pn. strony, a następnie wspinamy się 15 min. w górę (na prawo kulminacja Przedniego Zielonego, 1744 m). wysokości 1570 m szlak zwraca się bardziej w lewo, podchodząc zboczem stromymi trawersami. Ze ścieżki kapitalne widoki na górne otoczenie Doi. Rohackiej i jej rozgałęzienia, doskonałe do analizy rzeźby lodowcowej tego rejonu. Seria zakosów wyprowadza na siodło w grzbiecie Zadniego Zabratu (ok. 1655 m) — od schroniska 1,2 km, 50 min. Widok z siodła jest bogatszy o pn. wycinek panoramy, nie tak jednak piękny jak z samego podejścia. W dół schodzi w Doi. Łataną d. 215. Szlak zakręca teraz w prawo i wznosi się porośniętym płatami ko- 213b sodrzewiny grzbietem, odcinkami dość stromym (w lewo odgałęzia się nie znakowany chodnik do grzbietu Długiego Upłazu). 2 km Rakoń (Rakoó, 1879 m) — z siodła 40 min., od schroniska 1.30 godz. Na Wołowiec wiedzie stąd d. 32c — 45 min. Całe dojście tą drogą od Schroniska Rohackiego pod grań Rohaczy zajmuje 2.30 godz.