Buczynowe Tumie i Bujaczy Wierch

Buczynowe Tumie — Wielka (2182 m) i Mała (2171 m). Granitowe szczyty zamykające od pd. Pańszczycę, ku której opadają ścianami 120-300 m wysokości. Mimo ruchu turystycznego, utrzymują się tu kozice. Pierwszych wejść dokonał 1900 i 1902 W. Gadowski, który latem 1903 przeprowadził przez oba szczyty „Orlą Perć“. W zimie zdobyli je taternicy zakopiańscy 1910 i 1911. Nazwa stara, od Doi. Buczynowej. Podział na tumie Małą i Wielką oraz „Buczynową Przełęcz” (2127 m) wprowadził W. Gadowski (1903). Bujaczy Wierch (Bujaći vrch, 1946 m). Szczyt w grzbiecie Tatr Bielskich, częściowo skalisty, silnie rozbudowany ku pn. Zwornik dla bocznego gniazda Steżek. W pn. zboczach jaskinia zw. Alabastrową (212 m długości, kilka komór). W jaskini Lodowa Piwnica stalagmity lodowe. Ok. 1650 zginął na Bujaczym Wierchu poszukiwacz skarbów A. Kaltstein, będący pierwszą znaną z nazwiska ofiarą Tatr. W r. 1813 był na szczycie G. Wahlenberg. I znane wejście zimowe 1912. Nazwy użył po raz pierwszy geograf A. Rehman (1892), od bujak — byk, buhaj.